MEVLANA DİYOR Kİ… - Nilufer.ist
1840
post-template-default,single,single-post,postid-1840,single-format-video,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-7.7,wpb-js-composer js-comp-ver-4.7.4,vc_responsive
 

MEVLANA DİYOR Kİ…

11 Ara MEVLANA DİYOR Kİ…

Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum

Işığı gördüm, korktum. Ağladım

Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim.

Karanlığı gördüm, korktum.

Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi…

Ağladım.

Yaşamayı öğrendim,

Doğumun, hayatın bitmeye başladığı an olduğunu;

Aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu öğrendim.

Zamanı öğrendim, yarıştım onunla…

Zamanla yarışılamayacağını, zamanla barışılacağını zamanla öğrendim.

İnsanı öğrendim,

Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu,

Sonra da her insanın içinde

İyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim.

Sevmeyi öğrendim, sonra güvenmeyi…

Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu,

Sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğremdim.

İnsan tenini öğrendim,

Sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu…

Sonra da ruhun aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim.

Evreni öğrendim,

Sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim.

Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevreni aydınlatabilmek gerektiğini öğrendim.

Ekmeği öğrendim

Sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini

Sonra da ekmeği hakça üleşmenin, bolca üretmek kadar önemli olduğunu öğrendim.

Okumayı öğrendim,

Kendime yazıyı öğrettim sonra,

Ve bir süre sonra yazı, kendimi öğretti bana…

Gitmeyi öğrendim, sonra dayanamayıp dönmeyi,

Daha da sonra kendime rağmen gitmeyi…

Dünya ya tek başına meydan okumayı öğrendim genç yaşta

Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektiği fikrine vardım.

Sonra da asıl yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektiğine vardım.

Düşünmeyi öğrendim,

Sonra kalıplar içinde düşünmeyi öğrendim.

Sonra sağlıklı düşünmenin kalıpları yıkarak düşünmek olduğunu öğrendim.

Gerçeği öğrendim bir gün…

Ve gerçeğin acı olduğunu…

Sonra dozunda acının, yemeğe olduğu kadar hayata da lezzet kattığını öğrendim.

Her canlının ölümü tadacağını,

Ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim.

Ben dostlarımı ne kalbimle ne de aklımla severim

Olur ya Kalp durur… Akıl unutur…

Ben dostlarımı ruhumla severim

O ne durur ne unutur!

* Mevlana anılmamalı zira hiç akıldan çıkmamalı bence* 

Yorum Yapılmamış

Yorum yap
CAPTCHA

*

Başa Dön